Przekroczenie granic obrony koniecznej na tle uregulowań zawartych w Kodeksie Karnym z 1997 r.

Nauka związana z okolicznością wyłączającą karną bezprawność czynu, a mianowicie instytucją kontratypu jest w sposób nierozerwalny związana z nauką o przestępstwie w ujęciu szerokim. Warto nadmienić, iż naruszenie poprzez zastosowanie czynu określonej normy, która co do zasady jest sankcjonowana dowodzi bezprawności zachowania, jednakże o niej z góry nie przesądza.

Do takiej sytuacji dochodzi w przypadku, gdy dany czyn naruszający sankcjonowaną normę spełnia absolutnie wszystkie możliwe znamiona typu czynu przez prawo zabronionego, jednak nie jest osądzany za przestępny, gdyż na mocy prawa dochodzi bezpośrednio do wyłączenia zasadności jego bezprawności.

Spis treści

Wstęp
Rozdział I. Uwagi ogólne w przedmiocie kontratypów jako okoliczności wyłączających bezprawność czynu zabronionego
1.1. Brak realizacji znamion czynu zabronionego a kontratyp
1.2. Materialne uzasadnienie kontratypów
1.3. Kontratypy a zasada nullum crimen sine lege
Rozdział II. Obrona konieczna jako przykład kontratypu w polskim Prawie Karnym
2.1. Uwagi wstępne
2.2 Znamiona charakteryzujące zamach
2.2.1. Pojęcie zamachu
2.2.2. Bezprawność
2.2.3. Bezpośredniość
2.3. Znamiona charakteryzujące obronę
2.3.1 Współmierność
2.3.2 Działania w celu odparcia zamachu
Rozdział III. Przekroczenie granic obrony koniecznej i jego konsekwencje prawno-karne
3.1. Zagadnienia wstępne
3.2. Przełamanie zasady współmierności obrony do zamachu-eksces intensywny
3.3. Przełamanie zasady współmierności obrony względem zamachu – eksces ekstensywny
3.4. Strach i wzburzenie jako znamiona odrębnej regulacji kodeksowej w ramach instytucji obrony koniecznej
3.5. Prawnokarne konsekwencje wynikające z przekroczenia obrony koniecznej
Zakończenie
Bibliografia